Middag-fietstochtje

Zaterdagmiddag reden we met zijn drieën naar de huisartsenpost (Daniëlle heeft in beide ogen drek).
We hebben onderweg veel bewondering.

We wachten bij een stoplicht. Ik ga altijd een stukje van de drukknop af staan, omdat ik daar toch niet op hoef te drukken en er altijd mensen zijn die de neiging om te drukken niet kunnen onderdrukken... En jawel: er komt een man op de fiets naast ons staan die op het knopje drukt en zegt: "Er zit dus toch een nadeel aan zo'n fiets!" Ik zeg daarop: "Nee hoor, want we hoeven niet op het knopje te drukken, er zitten sensors in de grond!" En de goede man staat even met zijn mond vol tanden.

We rijden weer en de man zegt nog: "Mooi hoor, die fietsen!"

We rijden naar de overkant, zetten een beetje aan en komen op een weg met rechts ernaast een voetpad. Niet mensen ter plaatse dat voetpad kennen blijkbaar, want we moeten uitwijken voor de ene voetganger na de ander en die schrikken zelfs nog van ons nadat we getoeterd hebben en erlangs komen. Eén man waarschuwt zijn vrouw die onbenullig aan het rennen is met de kinderwagen op de weg nog, maar de vrouw is blijkbaar doof en schrikt zich het apelazarus als Wilfred met kar voorbij komt (na toeteren nota bene nog) en kijkt ook weer verschrikt als ik langszij kom. Verderop rent een collega van me met zijn kind en ook die schrikt als we langsrijden. Terwijl hij toch echt mijn fiets al lang kent...

Wat mij dan bezighoud, is de vraag waarom die mensen daar allemaal liepen, terwijl er een voetpad naast de weg loopt!

Op de weg van huis naar de Mastenbroekerbrug trouwens nog een (volgens mij) Porsche gespotmet dezelfde kleur lak als Wilfred op zijn fiets heeft! Wilfred zag het helaas voor hem niet.